Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

περιμένω.

Τόσα όμορφα λόγια, μετά απο τόσα χρόνια. Τόση γλύκα στην κουβέντα. στην συνάντηση.

Πόσο θάθελα να σε δώ. πόσο θάθελα να σε κοιτάξω. Να δω την διαπεραστική ματιά σου, να σου πω, πόσο σε πεθύμισα. Να σου υπενθυμίσω, πόσες γλυκές μνήμες εχω φυλάξει.
Τόσα χρόνια μετά. Μια ζωή ολόκληρη. Παντού, σ' έψαχνα και δεν είχα συγχωρήσει τον εαυτό μου, που σ' άφησα να φύγεις.

Πόσες κουβέντες τότε. Πάντα στην άκρη μου, ενας καλός ακροατής, ενας καλός φίλος. Μια ήσυχη παρουσία. Μόνο ν' ακούει. Μόνο να κοιτά και να επεξεργάζεται.
Δεν ξέρω τι θυμάσαι, γιατί δεν μιλάς. Είπα τόσα. δεν θυμήθηκες τίποτα? Δεν σου ξύπνησε καμμία μνήμη? Δεν άφησες μια αχτίδα νάρθει.
Θέλεις να φυλάξεις τα πάντα για την συναντηση. Αχ αυτή η συναντηση, πόσο την περιμενω νάξερες μόνο!

Ξέρεις πόσο πολύ θέλω να σε δω. και μου λες το ίδιο. και περιμένω.

Ξέρω πως δεν απλώνουμε το χέρι στο τηλέφωνο, γιατί ζούμε για εκεινη την στιγμή. Της συναντησης.

Τότε που θα εξαφανιστούν ολα και τα μάτια θα χορτάσουν εικόνες. Εστω και μετά τόσα χρόνια.
Λες και ήταν εχθές, που σας άκουγα να μιλάτε για την χθεσινή νυχτα. Οχι δεν ζηλεψα. Περίμενα. Απλά περίμενα. να το ζήσω κάποτε.
και η υπομονή και η επιμονή, πηραν τη θέση του "σε βρήκα".
Περιμένω να ζήσω μαζί σου, ότι τότε, δεν ζήσαμε.
Περιμένω να ανοίξω την αγκαλια μου να σε κλείσω μέσα.
Περιμένω να μου πεις.
Υπάρχουν λόγια, αναρωτιέμαι. Υπάρχουν λόγια τέτοιες στιγμές, θαρρώ πως η σιωπή τα λέει όλα.

 
Απο εχθές το βράδυ που μου είπες πως περιμενεις να βρεθούμε... η προσμονή, έχει γίνει απαιτητική. Δεν την χωρά ο τόπος. ο καφές μου ειναι γλυκός και χανομαι στα λόγια σου. ταξιδεύω μαζί σου, όπως τόσο ήθελα τότε.